τεκτονουργός

ὁ, Α

(κατά τον Ησύχ.) «ἀρχιτέκτων».

[ΕΤΥΜΟΛ. < τέκτων, -ονος + -ουργός (< ἔργον*), αν δεν πρόκειται για εσφ. γρφ. αντί τεκτόναρχος].